Pogoda była łaskawa, nad Dopiewem rozpętała się burza, ale trwała ona tyle co msza w kościele. Potem zza chmur wyszło słońce, było parno i gorąco, po pół godzinie trawa na placu dożynkowym już była sucha, a w powietrzu nie było czuć, że przed chwila waliły pioruny.

W naszej gminie schemat uroczystości co roku jest podobny. Święto plonów rozpoczyna tradycyjnie msza święta dziękczynna w kościele w Dopiewie. Po mszy kolorowy korowód przechodzi ulicami Dopiewa na plac przy ul. Łąkowej, gdzie toczą się dalsze uroczystości. Pomimo, że co roku impreza odbywa się w Dopiewie, symbolicznie zmienia się „gospodarz dożynek”. Tegorocznym gospodarzem było Palędzie, a starostami Maria i Jan Nowakowie W pierwszej części imprezy Zespół Folklorystyczny „Szamotuły” odprawił obrzęd dożynkowy – czyli przedstawienie prezentujące dawne wiejskie zwyczaje związane ze żniwami. Był także pokaz tańców ludowych i najmniej interesujące dla mieszkańców – przemówienia. Mamy rok wyborczy, pewnie dlatego naszą uroczystość odwiedziło sporo aktualnych parlamentarzystów, jak i kandydatów.

Dla mnie jednym z najpiękniejszych i najbardziej wzruszających momentów tej uroczystości jest chwila, gdy włodarze biorą w ręce kosze z chlebem i idą w tłum go rozdawać. Symboliczne dzielenie się chlebem z ludźmi. W tym roku była także i kiełbasa, ale na szczęście nie wyborcza. 

Na placu gminnym wystawione miasteczko festynowe z dmuchańcami, możliwością przebadania się, zjedzenia czegoś na ciepło, napicia się piwa i innymi atrakcjami dla dzieci i dorosłych.

W drugiej części dnia wystąpił zespół The Move, gwiazdą wieczoru była „Wanda i Banda”, a po godz. 21.00 mieszkańcy bawili się na zabawie tanecznej do utworów zespołu „Tupot Białych Mew”.

Tradycyjnie napiszę: kto nie był niech żałuje.
Dożynki w Dopiewie, a zwłaszcza występ zespołu folklorystycznego to jedna z niewielu okazji, aby poczuć klimat dawnej polskiej wsi. Obejrzeć zwyczaje i wspomnieć jak jeszcze kilkadziesiąt lat temu się u nas działo. W naszej okolicy mamy raczej krajobraz przedmieść, warto czasem cofnąć się i nie zapominać skąd przyszliśmy.

Agnieszka Wilczyńska